Krótka historia mody - Regencja: Suknia wieczorowa.

Muszę przyznać, mam zagwozdkę. Otóż, całkiem poważnie zastanawiam się (i dziewczyny, poprawcie mnie, jeżeli się mylę, bo mnie to dręczy!) czy w regencji funkcjonował podział sukien wieczorowych na obiadowe, operowe i stricte wieczorowe (wieczorki karciane, muzyczne, teatralne, itd itd). Według mnie takiego podziału nie było - wszystko, co było błyszczące, z drogich materiałów  o bardziej zdecydowanych kolorach, ale z trenem, było suknią wieczorową (balową wyodrębniam, w końcu te suknie przede wszystkim nie miały długaśnych trenów, które utrudniałyby taniec).

Dlatego u mnie nazwa "wieczorowa suknia" obejmuje suknie na proszone kolacje, spotkania karciane, sztuki baletowe, opery i wieczorki muzyczne.

Co ubierała kobieta wychodząc z domu na wieczorne umówione spotkanie? Niezależnie od statusu (najniższe warstwy społeczne nie są przeze mnie tu wliczane) ubierano "prawie" najlepszą, albo najlepszą suknię. Dlaczego "prawie"? Zależało to od tego, co uważano za ważniejsze - takie mniejsze wydarzenia, czy bale. Te ostatnie z natury rzeczy zdarzały się rzadziej, i na nie przygotowywano wspaniałe kreacje, ale jak żadnych balów nie było - ubierano wspaniałe stroje na takie właśnie "wieczorki w towarzystwie".

Cechą charakterystyczną były duże dekolty, cięższe materiały - a jeśli nie cięższe to bardziej "architektoniczne", sztywniejsze, drapowane, grające z światłem. Kolory - bardziej nasycone ( za wyjątkiem panien na wydaniu, oczywiście. One były skazane na biel.). Suknie były też zdobione wręcz kiczowatą ilością haftów, koralików, kryształków, złotych i srebrnych szlaczków i perełek. Wieczorne spotkania były oświetlane świecami, a w ich świetle takie suknie cudownie iskrzyły.

Normą były krótkie rękawy w sukniach - ale nie brak rękawów! Jest to poważny błąd kostiumologa "Dumy i uprzedzenia" z 2005 roku, gdzie Karolina Bingley nosiła suknię bardzo przypominającą nasze. RAMION NIE POKAZYWANO.

Często na zwykłe suknie, codzienne, tzw. suknie spodnie ubierano koronkowe lub szyfonowe suknie wierzchnie - rodzaj narzutki, która nadawała strojowi odświętnego charakteru. W ten sposób, mając 2 lub 3 suknie spodnie i parę narzutek, można było skompletować całkiem sensowną garderobę wieczorową.

Teraz zdjęcia :)

Ślubna, ale pięknie oddaje cechy sukni wieczorowej.

Bogato haftowane i wyszywane koronki. I charakterystyczny dla regencji łuk zdobienia.

Już lata 20, ale nadal regencja - widzicie ten piękny, bogaty materiał?

Tu brakuje sukni spodniej. Może była zielona?

Open robe. Specyficzny rodzaj narzutki wieczorowej :)

Tu mam dylemat z rękawiczkami - w końcu to atrybut balowy ;p No cóż, w końcu niektóre suknie miałe podwójne zastosowanie ;)

Często właśnie suknie wieczorowe były polem do popisu dla szwaczki. Chociaż szaleństwo z zdobieniami zaczyna się na dobre dopiero w połowie wieku ;)

Dodatki:
Święta trójca: stroik do włosów, wachlarz, rękawiczki. Stroikiem mogły być pióra, drogie kamienie, wstążki, kwiaty, turbany, diademy, tiary, do wyboru, do koloru. Wachlarz był damom niezbędny do komunikacji jak nam telefon komórkowy ;) A rękawiczki były przypisane do pory dnia w zależności do długości - krótkie na dzień, do podróży, długie, za łokieć na salę balową. Średnie - przed łokieć lub mitenki z koronki, atłasu - na uroczystości.

Buty - raczej baletki, nieśmiertelne buty regencji. ewentualnie buciki sznurowane, ale z lekkiego materiału, na płaskim obcasie, czasami haftowane.

Szale były opcjonalne, ale zawsze bogate, koronkowe lub jedwabne, torebki również skrzyły się perłami, koralikami, złotymi i srebrnymi haftami.

Biżuteria - kolie, pierścienie, bransolety, kolczyki, diademy, brosze. Wraz z statusem społecznym wzrastała ozdobność i cena biżuterii :)

Podsumowując: Trzeba błyszczeć, wyglądać na posiadacza większej ilości pieniędzy niż się ma w rzeczywistości. Wieczorem odkładano pastele, aby przywdziać barwy soczyste, wydobywane w świetle świec. Noszono treny, głębokie dekolty, krótkie rękawy, wachlarze i ... sole trzeźwiące :)